Bijna perfect.

Na enkele jaren het tweede weekend van Oktober in Vianden te zijn geweest op de notenmarkt,
hadden we bedacht om dit jaar een keer wat eerder te gaan zodat we nog wat mooi najaarsweer konden genieten, de verse appels konden plukken en uiteraard verse noten.

We boekten een huisje in Schonberg, op 100 km van Vianden, vlakbij of eigenlijk midden in de Vulkaaneifel. Het leuke van booking.com is dat je, eenmaal in het systeem, steeds de leukste aanbiedingen krijgt voor de plaatsen waar je eerder op hebt gezocht en zo kan je voor een minimaal budget een weekendje weg.

Vrijdag vertrokken we rond een uur of 15.00 en om 19.00 waren we bij onze plaats van bestemming. We hadden een huisje met kitchenette en kochten in de supermarkt nog snel wat avondeten.
Schweinenacken, zuurkool en rosti en zaten we voor 10 euro,  een half uur later  te smullen.

Na het eten een kopje koffie gezet en buiten op het bankje van de omgeving genoten.


Zaterdag zijn we in alle vroegte met een kofferbak vol lege tassen vertrokken naar Luxemburg om noten en fruit te plukken.
Vorig jaar hadden we een plaats ontdekt waar een compleet veld in onbruik was geraakt en waar we tassen vol met peren, appels en noten hebben geraapt. Vol goede moed gingen we daar weer heen en hadden in no time drie big shoppers vol heerlijke appels. De noten waren nog niet zo ver dat ze al op de grond lagen en langs de doorgaande wegen hadden we niet zoveel moed om daat aan takken te schudden of met stokken in de bomen te slaan, we hebben dit jaar dus niet zoveel noten kunnen rapen, maar ja je kan niet alles hebben. De beloofde stoofperen van vorig jaar waren helemaal nergens te bekennen, net als de pruimen. Als vervanging hebben we maar een struik met rozebottels leeggeplukt. Met in de diepvries drie zakken vlierbessen en een diepvrieszak vol bramen, hebben we meer dan genoeg om straks met de sapextractor een litertje of 40 sap voor limonade, wijn en jam te gaan maken.
De sapextractor heb ik nu een jaar of 5 en ieder jaar ben ik weer dolgelukkig dat ik die heb aangeschaft. Je hebt een veel grotere sap opbrengst, het is meteen steriel en je hoeft niet te zeven of te knoeien. Alleen de flessen schoonmaken en het liefst de extractor op de houtkachel en het huis ruikt  lekker naar vers fruit, hout en gezelligheid, terwijl je alleen maar af en toe een flesje vult met sap en dat ding zelf het werk verder doet. Van de overgebleven most in de extractor kan je zelfs ook nog wijn maken, je verspilt dus helemaal niks.

We reden terug door de Vulkaan Eiffel en via een omleiding kwamen we in een dorpje waar een rommelmarkt was. Natuurlijk gingen we even kijken en liepen een rondje door het dorp. Als je al een jaar of 5 naar huisjes aan het kijken bent, dan is het alsof je er een extra zintuig voor krijgt en zodoende stonden we even later bij een burcht met een fantastisch uitzicht. Met het huisjes-kijken-droomhuis-virus reden we terug door de prachtige omgeving en,

 besloten we dat we zondag terug zouden rijden via ons droomhuis wat we een paar weken terug hadden gezien op de Trovit-huizen-app.

De kofferbak was gevuld met gratis fruit.
De voorraad drank, tabak en benzine voor een prikkie aangevuld, dus die 400 kilometer omrijden hadden we er op voorhand al uit.

Bij de Weser aangekomen hebben we de auto geparkeerd en gekeken hoe groot dat Grundstuck nu werkelijk was. Met google maps kom je een heel eind maar in het echt is, een afstand wat je loopt en ziet, toch net even anders dan vanaf een plaatje.

 We wisten dat het huis direkt aan de weg lag  tussen de kalkwerken en de krachtcentrale.

Het huis heeft een grondstuk van 10.000m3 en ligt pal aan de Weser. Het grondstuk is smal en staat vol met appel-peren-en notenbomen. Daarvoor hadden we dus niet naar Luxemburg gehoeven.
We liepen lang de weg om te kijken waar boomgaard ophield en dat was een ruime 600 meter verderop wat betekent dat de lap grond gemiddeld 15 meter breed is op een schuine helling. De boomgaard was oud, overwoekerd en totaal onbegaanbaar tegen de schuine helling aangeplakt.
Vanaf de drukke doorgaande weg, ligt een fietspad met daarnaast een in onbruik geraakt spoor en direkt daarnaast een 15 meter afgrond naar de Weser waarop de boomgaard staat.

Tegenover het huis konden we zo de bos in wandelen.

Het huisje zelf was niks bijzonders.

Het uitzicht was inderdaad magnifiek. Eigenlijk was het precies zo als we ons hadden voorgesteld. Het is een huis, omgeving, grondstuk, boomgaard, alleenligging, uitzicht, infrastructuur, werkgelegenheid, mogelijkheid tot zelfvoorziening, afstand tot Nederland en prijs waar we van dromen, en toch is het 't net niet. Het ligt te dicht aan de (drukke)weg, de boomgaard ligt te scheef. Als er de mogelijkheid is om het veld naast de woning aan de andere kant erbij te kunnen kopen aanwezig is, dan zijn we verkocht. Als, .... eh, als we NU het geld zouden hebben en als het NU zou kunnen.


Helaas.
Of gelukkig, kunnen we nog een paar jaar van die heerlijke weekendjes weg en steeds dichter bij ons ultieme droomhuis komen.

Kraftwerk

Een paar jaar geleden reden we op speurtocht naar leuke huizen in Duitsland, langs de Weser.


Midden in het landschap vlakbij Hamelen staat een enorme krachtcentrale die grote witte condenspluimen over het heuvelachtige land blaast.


Vorige week kreeg ik een melding op mijn appje dat er op een kleine steenworp afstand van die centrale, ons droomhuis te koop staat. Voor een prikkie!

Op een stuk niemandsland tussen een kalkwerk en een kerncentrale, ganz frei en direkt aan de Weser met een enorm lap grond waar fruitbomen op staan en je kan vissen in je eigen tuin. Misschien zelfs wat chaletjes of blokhutjes voor Motorrijders of fietsers mogelijk maken want direkt aan de doorgaande weg.
Het leuke is dan dat je je onmiddelijk voor de geest kan halen, waar het huis precies staat en in welke bocht het ligt.
Wat dan wel weer heel jammer is, we moeten nog minstens drie jaar wachten voor we die kant uit kunnen. Plichten, kinderen en afbetalingen dwingen ons om deze droom uit te stellen of een andere gestalte te geven. Als het huis nu voor een kwart van dat prikkie te krijgen is, zouden we het misschien kunnen doen.


Wie wil nu niet dit uitzicht? Haha, schijnbaar niet zoveel mensen want men is niet zo happig om naast een kerncentrale te gaan wonen. Dus met een beetje geluk, komen er geen mensen op ons droomhuisje af en gaat de prijs nog wat naar beneden.

Dromen is zo leuk. En als ik lees bij andere emigreerders dan blijf ik geloven in het waarmaken van de dromen, in de tussentijd gaan we lekker verder met genieten in het platte Nee- duh- land. Want zoals mijn favoriete Quote van Marcus Aurelius; " het leven is, wat je gedachten ervan maken". Of op zijn Cruijfiaans; "Als je denkt dat het kan of denkt dat je het niet kan, heb je meestal gelijk".

Strippen en slopen

Het strippen en slopen van de Otten is begonnen, het was prachtig weer gisteren en dat nodigde uit om alvast te beginnen. De caravan zou hoe dan ook niet meer te redden zijn, een milimeter polyester op volledig doorgerot hardboard met piepschuim.

Al een keer een poging gedaan tot restauratie zoals je ziet

Dus eerst alle verlichting eraf gehaald

Daarna de keuken en alle kastjes voorzichtig gedemonteerd want die gaan we hergebruiken

De ramen en het hang en sluitwerk eruit gehaald

Het leidingwerk en de contactpunten verwijderd

De sierstrips rondom van de caravan gehaald en vandaag gaat de caravan plat. Dit is zo leuk om te doen. Zaterdag de rommel afvoeren en dan kunnen we beginnen met opbouwen.

Wat minstens zo leuk was gisteren, nadat we hadden gegeten, ging de deurbel en stond de commissie van het Iepenloftspul (het open lucht spel/spelen/voorstelling) voor de deur, ze waren nieuwe mensen aan het zoeken voor de voorstelling van volgend jaar juni. Nu wonen we onderhand twee jaar in het dorp, zijn lid van de buurtvereniging en dachten toch bijna iedereen in het dorp te kennen. De heren die aanbelden wonen om de hoek en we kenden ze nog niet.

Maar goed, een leuk verhaal, blabla etc. Na tien minuten kletsen bij de voordeur een kop koffie aangeboden en zo zaten we even later in de achtertuin en hoorden wat en wie ze zochten. En dat klinkt zo leuk! Maar betekent dat superman, als hij ja gaat zeggen tegen de rol van Fryske George Clooney, dat we van februari tot eind juni bezet zijn met repetities, nazitten en voorstellingen.
Alsof we niks te doen hebben... Daar moeten we toch echt maar een paar nachtjes over gaan slapen.

De rommel wat opgeruimd want inmiddels was het half tien en konden we de schroefjes niet meer zien met onze inmiddels 40+ ogen, en ploften voor de tv...... Ja tv.
Sinds kort hebben we weer een kabel, omdat het abonnement na twee jaar verlengd kon worden en de internet/bellen +tv het zelfde kostte als hiervoor alleen internet en bellen, en de kinderen graag weer tv wilden, hebben we nu dus weer een aansluiting.

Nu zit de tv niet meer echt in ons systeem na jaren van tv-loos zijn maar voor de echte late uurtjes is het best leuk. Met name Discovery. Extreme car hoarders, top gear, extreme machine, how do they do it, en dat soort programma's. Smullen.

Gisteren dus extreme car hoarders en ik weet niet hoe het met andere mensen zit, maar wij worden helemaal gek als we dat zien. Een junkyard vol auto's en de car enthousiast freaks die met onderdelen van een oud lel een andere auto oplappen en ombouwen. DAT WIL IK OOK!!!!!, en dan bedenk ik me, dat doen wij ook!

Alleen gaat het niet zo makkelijk als op tv en hebben wij geen budgetten van 40.000 om dat in opdracht van een rijke stinkerd met winst voor elkaar te krijgen, en geen personeel, en geen garage, en geen fulltime betaald luizenleven om dat even te doen. From scrap, met niks, zonder budget, tijd, ruimte en personeel. Maar dank zij die tv, die programma's, krijgen we wel weer inspiratie, ontspanning en heel veel zin om verder te werken aan onze projekten..

Sponsors... u zeit welkom!!

I love it when a plan comes together

Schreef ik gister over de plannen van de voortzetting van Super Oldies, naaide daarna een rokje op maat en trok mijn op de markt gekochte topje aan wat dezelfde rood witte blokje had en kreeg ontzettend veel zin om in het zonnnetje op een terrasje van mijn kersverse man, het mooie weer, onze laatste dag zonder kinderen, van elkaar en wat lekker eten te genieten.

Nu kostte dat enige overredingskracht, man is namelijk alweer een week aan het zweten voor de baas en vind mijn kookkunsten van dien aard dat we nooit meer uit eten zouden gaan, maar gelukkig is hij nooit zo moeilijk en zaten we een half uur later in het wonderschone Grou op een terras.

Te zot voor woorden, een dorp 6 kilometer van onze woonplaats en 15 van onze vorige woonplaats en hier hadden we nog nooit gegeten.

We kregen een kaart met niet al te veel keus maar wat er op stond was allemaal zo aanlokkelijk dat we nauwelijks een keus konden maken.

Nu is er iets heel bijzonders als man en ik uit eten gaan, 99 van de 100 keer bestellen we precies hetzelfde, zo ook gisteren. Dat is lastig als je meerdere dingen van de kaart wilt proeven, dus bestelden we verschillende voorgerechten en verschillende nagerechten.
Breekbrood met tapenade aioli en kruidenboter, bruschetta met ham, vijgen en blauwe kaas.
Zo lekker dat we niet van elkaars bord konden proeven want het was al op voor we het in de gaten hadden.
Daarna een overheerlijkverukkelijke varkensnek, al klinkt schweinenacken in deze lekkerder, met mosterdcreme, pancetta en verse friet die ik zelfs lekker vond (ik lust geen patat)met een verse sla. Man, Man, wat was dat lekker!!!!
Het toetje was prima, klonk beter dan het smaakte maar dat lag niet aan het restaurant. Ik had me verheugd op de ananas gedrenkt in rum met kokosijs en verwachtte dat de ananas geflambeerd was waardoor de smaak uitelkaar barst, dat was niet het geval. Aangezien ik absoluut niet van ijs houd om de simpele reden dat ik ijskoud eten (en drinken) verafschuw, vond ik dit wat tegenvallen. De rum proefde ik ook minder dan gehoopt en de gore kwak slagroom verpestte de smaak van het kokosijs.
Gelukkig was het warm genoeg op het terras dat het ijs in gestaag tempo smolt dus was het prima in te nemen.
Hoe het frozen yoghurt toetje van man smaakte weet ik niet want dat was al weg voor ik op de helft van mijn bordje was.

Zo smullend van het eten en nagenietend met een dubbele espresso, die ook standaard in tweevoud word besteld na het eten, zagen we een Chevy Suburban rijden.
Man merkte droog op: " Hmm, van het geld waar ik nu auto van rijdt, kan ik ook wel een Amerikaan rijden".
Precies mijn idee!
Onlangs moesten we twee andere auto's aanschaffen omdat 1 op was en 2 niet betrouwbaar genoeg voor vakantie.
Auto 1, die was vervangen, kreeg meteen kuren en waren we 4 weken kwijt.
We reden een poosje in auto 2 en mistten een auto met trekhaak.
Omdat auto 1 ook niet zuinig is, schafte ik een bestelauto aan voor de zaak.
Zo besloten we gister, dat een amerikaan met dikke laadruimte, eventueel slaapruimte, met daarnaast het zuinige autootje 2 op hetzelfde neerkomt als nu drie auto's.


De Biod Bambi hebben we dit jaar niet uit de stalling gehad en achter een Amerikaan, als we al een caravan willen, komt een zelfbouw druppel. Een rijdend bed met keuken aan de buitenkant. We hebben ook nog een DE Waard en 4 aftandse festival tentjes.
Hoeveel ruimte heeft een mens nodig.



Een mini autootje met een klein tentje bleek meer dan genoeg dit jaar.
Dus.
Auto's 1 en 3 en caravan gaan op het net.
Auto twee blijft.
En wij gaan kijken naar een vette Amerikaan met laadruimte, belastingvrij, waar de de Waard in kan en voor kleine tripjes hebben we een zuinige auto met festivaltentjes.

De Ford 54 Customline wordt verder gecustimized en met de tijd komt daar de zelfbouwdruppel achter, volledig in style.

Wat een genot om na jaren van afbraak, stress en alleen maar dromen over hoe je iets wil, weer iets kan opbouwen en daarmee op een en dezelfde lijn zit.

I'm a happy gal.

En ze leefden nog lang en gelukkig....

En toen,....



Vier jaar geleden schreef ik dit, Het was het prille begin van Super Oldies.
Zoals in alle sprookjes zijn we nog heel wat heksen, apen, beren en monsters tegen gekomen.
Maar we hebben de draak verslagen!

Na 5 jaar zijn de Super Oldies dan zover.
Het aftellen is begonnen, we gaan trouwen!




En we leven, gelukkig...
nog heel lang, hoop ik.

Pickers

Kennen jullie dat programma? Pickers? Geweldig leuk om naar te kijken. Mike en  Fritz rijden in een busje door heel Amerika om oude spullen te kopen en weer te verkopen. Soms in opdracht, soms omdat ze zelf items leuk vinden en meestal omdat ze ter plaatse tegen verrassingen aan lopen die bij mensen in verlaten schuren of familieterrein zijn achtergelaten. Ze sporen de eigenaar op en kopen de meest waanzinnige dingen. Wat voor de een waardeloze oude meuk is, is voor de andere een lang gekoesterde wens om te bezitten.

Zo was ik gisteren op afspraak bij een allerliefste dame die ging verhuizen. Ter plaatse vertelde ze me dat ze meer spullen te koop had en mocht ik mee door de schuur, het stookhok, de oude opkamer en het hele huis door. Ik kwam met een auto vol spullen thuis die eerst een mooi plekje in mijn huis krijgen en straks als de winkel een feit is, verhuizen naar de winkel.

Ik voelde me net de Pickers in eigen persoon, wat is dat leuk! En wat fijn dat er zulke lieve mensen zijn die je rondleiden en waar je later nog eens mag komen.
Het leukste was dat ze zelf het programma toevallig op hadden staan en helemaal enthousiast waren over het verkopen van hun spulletjes met het idee dat de volgende bezitter er net zo blij mee is.

I finally live my dream.

Wanneer we helemaal klaar zijn met verbouwen en verhuizen, het winkelpandje er is en er weer tijd rest om de website aan te pakken, gaan de Super Oldies op pad.
Morgen is de tweede afspraak bij de kvk en vanmiddag nog even langs de bank.
De oude KA-nariegele auto inruilen voor een oldtimer busje en dan is het bedrijf een feit.

Nu nog even een paar weken/maanden aan de klus om het oude huis leeg te maken voor nieuwe huurder en nieuw huis bewoonbaar en een nieuw thuis creeeren.

Het begin is er, de verhuisdozen maken langzaam plaats voor sfeer.

Fortuna

Geluk is harmonie tussen de omstandigheden en de behoefte (Nicolaas Beets)

En dan.......................
Ben je een paar eeuwen terug in de tijd. Ik kan niet in woorden beschrijven hoe ik overstroomde van geluk. Een paradijs op aarde.Prachtige historische panden. Buitengewoon mooie natuur.
Stilte.

Echte stilte....