Pickers

Kennen jullie dat programma? Pickers? Geweldig leuk om naar te kijken. Mike en  Fritz rijden in een busje door heel Amerika om oude spullen te kopen en weer te verkopen. Soms in opdracht, soms omdat ze zelf items leuk vinden en meestal omdat ze ter plaatse tegen verrassingen aan lopen die bij mensen in verlaten schuren of familieterrein zijn achtergelaten. Ze sporen de eigenaar op en kopen de meest waanzinnige dingen. Wat voor de een waardeloze oude meuk is, is voor de andere een lang gekoesterde wens om te bezitten.

Zo was ik gisteren op afspraak bij een allerliefste dame die ging verhuizen. Ter plaatse vertelde ze me dat ze meer spullen te koop had en mocht ik mee door de schuur, het stookhok, de oude opkamer en het hele huis door. Ik kwam met een auto vol spullen thuis die eerst een mooi plekje in mijn huis krijgen en straks als de winkel een feit is, verhuizen naar de winkel.

Ik voelde me net de Pickers in eigen persoon, wat is dat leuk! En wat fijn dat er zulke lieve mensen zijn die je rondleiden en waar je later nog eens mag komen.
Het leukste was dat ze zelf het programma toevallig op hadden staan en helemaal enthousiast waren over het verkopen van hun spulletjes met het idee dat de volgende bezitter er net zo blij mee is.

I finally live my dream.

Wanneer we helemaal klaar zijn met verbouwen en verhuizen, het winkelpandje er is en er weer tijd rest om de website aan te pakken, gaan de Super Oldies op pad.
Morgen is de tweede afspraak bij de kvk en vanmiddag nog even langs de bank.
De oude KA-nariegele auto inruilen voor een oldtimer busje en dan is het bedrijf een feit.

Nu nog even een paar weken/maanden aan de klus om het oude huis leeg te maken voor nieuwe huurder en nieuw huis bewoonbaar en een nieuw thuis creeeren.

Het begin is er, de verhuisdozen maken langzaam plaats voor sfeer.

Met complimenten

Vanochtend las ik het volgende verhaal.

Today it is 10 years to the day that my life got twisted upside down. today it is 10 years to the day that I woke up, unable to move, unable to speak and unable to stick up for myself as I had done the 31 years before that. Today it is 10 years to the day that the mother of my children came to the hospital to tell me that she could not bare it anymore and that i was on my own. today it is 10 years to the day that I learned that people in a wheelchair are not spoken to but always overlooked by those standing up.
Today it is 10 years to the day that I learned that a year has 5 seasons, spring, summer, autumn, winter and depression.
Today it is 10 years to the day that I learned that giving up is never an option.
Today it is 10 years to the day that I learned what Darwin meant by survival of the fitest, not the fisically strongest will survive but he who adapts quickest to new circumstances, in other words the one with a brain.
Today it is 10 years to the day that life is as beautiful as it ever has been.

Ik kende deze man van heel erg lang geleden en we werden een jaar of zeven terug collegea van elkaar. Ik wist niks van zijn hersenbloeding. De miepen met wie ik op de afdeling werkte waren bang van hem omdat hij niet makkelijk toegankelijk was en met zijn donkere ogen iets verwilderd keek.  Ik herinnerde mij hem als een typisch "verwend en mooiste jongetje van de klas" figuur.
Nu stond hier een man die een forse klap had gehad maar even krachtig als vroeger, echter zonder de glans van de mooie buitenkant waar hij alles mee gedaan kreeg. Ik vond hem een stuk aantrekkelijker hierdoor.

In die tijd dat we samenwerkten had ik vriend die door drank en luiheid nogal wat blunders had gemaakt in zijn leven en naast zijn werkuniform slechts 1 outfit had. Woorden die ik vaak hoorde waren, loser, slappeling, geen ruggegraat etc. Het was een schatje, maar te lui om voor de duvel te dansen.  Mijn collega vroeg zich dan ook hardop af wat ik moest met deze knakker. Hij zei: " Ik vind jullie samen vergelijkbaar met een hele dure mooie Ferrari waarachter een oud aftands caravannetje hangt".

Je zal begrijpen dat ik dit nooit ben vergeten.
Bij deze wil ik de man bedanken dat hij mij met zijn opmerking gesterkt heeft en ik nog regelmatig moet glimlachen om de prachtige metafoor.

Mijn compliment gaat vandaag naar deze man. Respect.
Hij heeft door zijn ongeluk de waarde van echtheid leren kennen en doet geen concessies meer.
Het levende voorbeeld van " what doesn't kill you, makes you stronger".

Eerder twijfelde ik of ik dit blog zou beginnen met een vriend van me, een bekende of een oud collega. Wanneer noem je iemand een vriend? De persoon over wie  ik schrijf noemde mij na het lezen van dit verhaal, een goede vriendin. Hij was geroerd, net zoals ik dat was toen ik vanmorgen zijn betoog las. Ik denk dat de essentie van vriendschap ligt in wederzijds respect en dat uit kunnen en durven spreken ongeacht of het diplomatiek is of ronduit bot.