Over de poes die er met de soep vandoor ging.

 Ken je het verhaal van die appeltaart waar je een blogje over zou schrijven?

Die is bijna op.

Ergens vorige week besloot ik dat mijn werkplek moest verhuizen.  Mijn bureau stond aan de noordkant tegen de cv, ik had het steeds ijskoud en kachel maar loeien en energie vreten. De warmte kon behalve de pc en de achterkant van het bureau verwarmen, nergens naar toe.



Aan de andere kant van de kamer is het veel warmer. Het zonnetje schijnt naar binnen en de cv staat vrij, de houtkachel staat halverwege de kamer. Een ideale plek om lekker warm te zitten zonder energie te verspillen. Met hele dagen in huis zitten, aan de website werken, af en toe een blogje in elkaar draaien en de innerlijke mens voorzien van lekker eten, werd het tijd om de kamer te reorganiseren.

Wat dit met de appeltaart heeft te maken?

Nou, de kast moest een stukje opschuiven en  helemaal leeg, drie meter kast wel te verstaan.
En uiteraard vind je dan weer kookboeken,  drie meter kookboeken.
En als de kast dan is verplaatst, de houtkachel aan staat, je een bult appels en kastanjes hebt en nog heel veel energie overhebt (duh) en je werkplek heel fijn in het zonnetje tussen de cv en houtkachel is geplaatst. Dan ga je eens lekker in de oude kookboeken snuffelen.
En daar stond een recept met kastanjemeel!


Eigenwijs als we zijn droogden we de kastanjes niet zoals in het boek of in de schaarse webpagina's staat beschreven maar gooiden de kastanjes in een groot bakblik en legden dit op de kachel.
Het duurde niet lang of de velletjes waren erg makkelijk te pellen en de kastanjes droogden fijn in.
Een hele nacht op de nagloeiende kachel bleek voldoende.
Daarna stopte ik de kastanjes in de ouderwetse koffiemolen, die daarmee het loodje legde, en had 80 gram meel. Gelukkig hebben we nog een handmolen, en voordat ik gietijzer breek, zijn we zeker honderd jaar verder.

In plaats van 6 appels nam ik er 12.
Bij de appeltaart mix deed ik de 80 gram kastanjemeel
175 gram boter werd 210 (een pas aangebroken pakje, leek mij wel voldoende) en van twee eieren gebruikte ik iets meer den de helft voor het deeg en de rest om de taart te bestrijken. De suiker overschreed ik met 10 gram.

Beetje nattevingerwerk.

Het deeg werd niet heel stevig maar ik kreeg het in de ovale bakplaat en hield een heel klein beetje over voor decoratie.

De appels bestrooide ik flink met kaneel.
Er gingen twee lepels citroenmarmelade doorheen.
De rozijnen welde ik in whisky en voegde nog wat cranberry's toe.
En tot besluit nog twee handjes vol walnoten.

De rest als gebruikelijk en dat resulteerde in die prachtige taart die al bijna op was voor ik het op de foto kon zetten. En niet alleen prachtig, belangrijker,  overheerlijk, verrukkelijk, lekker.

Vanmiddag ga ik experimenteren met kastanjemeel, appels, vijgen en geitenkaas.
Eerder had ik al een vlug toetje in elkaar geflanst met deze ingrediënten en dat vroeg naar meer.



En het verzoek of ik het geheim van de jachtschotel wilde prijsgeven.

Lastig, deze was nog sneller op dan de appeltaart.

En eerlijk gezegd, weet ik het niet meer precies. Ik houd me nooit aan een recept en de meeste culinaire hoogstandjes ontstaan terwijl ik wat aan het experimenteren ben.

Ik had een ruime kilo sukade lapjes. (Oma's recept vraagt om restjes, maar die hebben we hier nooit).
De sukade lapjes zette ik op met wat verse knoflook, twee gesnipperde uien, een rode paprika en een paar minitomaatjes en verse peper uit eigen tuin.
Een flinke scheut rode wijn (halve fles), kruidnagel, laurierblad, kummel, kruizemunt,nootmuskaat, kaneel, gember, peper, chili, zout, paprikapoeder en jeneverbes. (gewoon de kruidenpotjes bij langs snuffelen en wat lekker ruikt en combineert, erin gooien).

ruim drie uur sudderen en het laatste half uur een dikke moes- appel meepruttelen zodat het vlees in een stevige saus zit.

Intussen aardappel in schijfjes snijden en koken.
Een paar (liefst, verschillende soorten) appels in partjes snijden.

Een ovenschaal met aardappelschijfjes beleggen.
Daar het vlees, gemengd met de verse appels, overheen gieten.
En als laatste een laagje aardappelschijfjes over het geheel leggen en een twintig minuten de oven inschuiven.

Dit maakte ik voor vier personen. (we waren samen, dus hield de helft apart voor een tweede keer smullen).


Als vooraf genoten we een overheerlijke uiensoep en het geheel deed ik in twee keer twee porties in ovenschaaltjes.

 Met het idee om de overgebleven soep en jachtschotel snel af te koelen en in de diepvries te doen voor een volgende keer, zette ik de schaaltjes even buiten.

Na een voldane maaltijd, een warm houtkacheltje een zware werkweek, word je dan om een uur of drie wakker op de bank en duik je, je bed in.....


De volgende ochtend.

Bleek dat de kat van de buren, de uiensoep had opgegeten.

De jachtschotel was gelukkig gered, maar hoefde niet meer in de diepvries. De invasie eters die avond had natuurlijk niet genoeg aan een portie dus maakte ik nieuwe uiensoep, vulde de jachtschotel aan met een kant en klare aardappelgratin met bospaddestoelen van de J.umbo en vulde het geheel aan met een kaasfondue.

Bijna perfect.

Na enkele jaren het tweede weekend van Oktober in Vianden te zijn geweest op de notenmarkt,
hadden we bedacht om dit jaar een keer wat eerder te gaan zodat we nog wat mooi najaarsweer konden genieten, de verse appels konden plukken en uiteraard verse noten.

We boekten een huisje in Schonberg, op 100 km van Vianden, vlakbij of eigenlijk midden in de Vulkaaneifel. Het leuke van booking.com is dat je, eenmaal in het systeem, steeds de leukste aanbiedingen krijgt voor de plaatsen waar je eerder op hebt gezocht en zo kan je voor een minimaal budget een weekendje weg.

Vrijdag vertrokken we rond een uur of 15.00 en om 19.00 waren we bij onze plaats van bestemming. We hadden een huisje met kitchenette en kochten in de supermarkt nog snel wat avondeten.
Schweinenacken, zuurkool en rosti en zaten we voor 10 euro,  een half uur later  te smullen.

Na het eten een kopje koffie gezet en buiten op het bankje van de omgeving genoten.


Zaterdag zijn we in alle vroegte met een kofferbak vol lege tassen vertrokken naar Luxemburg om noten en fruit te plukken.
Vorig jaar hadden we een plaats ontdekt waar een compleet veld in onbruik was geraakt en waar we tassen vol met peren, appels en noten hebben geraapt. Vol goede moed gingen we daar weer heen en hadden in no time drie big shoppers vol heerlijke appels. De noten waren nog niet zo ver dat ze al op de grond lagen en langs de doorgaande wegen hadden we niet zoveel moed om daat aan takken te schudden of met stokken in de bomen te slaan, we hebben dit jaar dus niet zoveel noten kunnen rapen, maar ja je kan niet alles hebben. De beloofde stoofperen van vorig jaar waren helemaal nergens te bekennen, net als de pruimen. Als vervanging hebben we maar een struik met rozebottels leeggeplukt. Met in de diepvries drie zakken vlierbessen en een diepvrieszak vol bramen, hebben we meer dan genoeg om straks met de sapextractor een litertje of 40 sap voor limonade, wijn en jam te gaan maken.
De sapextractor heb ik nu een jaar of 5 en ieder jaar ben ik weer dolgelukkig dat ik die heb aangeschaft. Je hebt een veel grotere sap opbrengst, het is meteen steriel en je hoeft niet te zeven of te knoeien. Alleen de flessen schoonmaken en het liefst de extractor op de houtkachel en het huis ruikt  lekker naar vers fruit, hout en gezelligheid, terwijl je alleen maar af en toe een flesje vult met sap en dat ding zelf het werk verder doet. Van de overgebleven most in de extractor kan je zelfs ook nog wijn maken, je verspilt dus helemaal niks.

We reden terug door de Vulkaan Eiffel en via een omleiding kwamen we in een dorpje waar een rommelmarkt was. Natuurlijk gingen we even kijken en liepen een rondje door het dorp. Als je al een jaar of 5 naar huisjes aan het kijken bent, dan is het alsof je er een extra zintuig voor krijgt en zodoende stonden we even later bij een burcht met een fantastisch uitzicht. Met het huisjes-kijken-droomhuis-virus reden we terug door de prachtige omgeving en,

 besloten we dat we zondag terug zouden rijden via ons droomhuis wat we een paar weken terug hadden gezien op de Trovit-huizen-app.

De kofferbak was gevuld met gratis fruit.
De voorraad drank, tabak en benzine voor een prikkie aangevuld, dus die 400 kilometer omrijden hadden we er op voorhand al uit.

Bij de Weser aangekomen hebben we de auto geparkeerd en gekeken hoe groot dat Grundstuck nu werkelijk was. Met google maps kom je een heel eind maar in het echt is, een afstand wat je loopt en ziet, toch net even anders dan vanaf een plaatje.

 We wisten dat het huis direkt aan de weg lag  tussen de kalkwerken en de krachtcentrale.

Het huis heeft een grondstuk van 10.000m3 en ligt pal aan de Weser. Het grondstuk is smal en staat vol met appel-peren-en notenbomen. Daarvoor hadden we dus niet naar Luxemburg gehoeven.
We liepen lang de weg om te kijken waar boomgaard ophield en dat was een ruime 600 meter verderop wat betekent dat de lap grond gemiddeld 15 meter breed is op een schuine helling. De boomgaard was oud, overwoekerd en totaal onbegaanbaar tegen de schuine helling aangeplakt.
Vanaf de drukke doorgaande weg, ligt een fietspad met daarnaast een in onbruik geraakt spoor en direkt daarnaast een 15 meter afgrond naar de Weser waarop de boomgaard staat.

Tegenover het huis konden we zo de bos in wandelen.

Het huisje zelf was niks bijzonders.

Het uitzicht was inderdaad magnifiek. Eigenlijk was het precies zo als we ons hadden voorgesteld. Het is een huis, omgeving, grondstuk, boomgaard, alleenligging, uitzicht, infrastructuur, werkgelegenheid, mogelijkheid tot zelfvoorziening, afstand tot Nederland en prijs waar we van dromen, en toch is het 't net niet. Het ligt te dicht aan de (drukke)weg, de boomgaard ligt te scheef. Als er de mogelijkheid is om het veld naast de woning aan de andere kant erbij te kunnen kopen aanwezig is, dan zijn we verkocht. Als, .... eh, als we NU het geld zouden hebben en als het NU zou kunnen.


Helaas.
Of gelukkig, kunnen we nog een paar jaar van die heerlijke weekendjes weg en steeds dichter bij ons ultieme droomhuis komen.

teardrop 3

Afgelopen week zijn we begonnen met het tekenen van het frame, meten, op schaal op een papiertje en wat inspiratieplaatjes op wat verschillende sites om zo de juiste maten en wensen in de teardrop te tekenen.

Daarna is het A4tje overgenomen op een immens stuk karton om te kijken hoe het leek.

Hierna kon deel een van het frame in elkaar worden gelast.

Superman kon dit op de zaak doen en intussen kon ik verder met  Rockabilly Style .

Het was formidabel mooi weer en we hadden de keus tussen een buurt-barbeque en een rockabilly feestje met auto's en muziek. Het is vast niet moeilijk om te raden welke keus we gemaakt hebben. Heerlijk tussen de mooie Hot Rods, Oldtimers en Classic cars rondlopen met leuke mensen en goede muziek, vuurtje erbij en een vette hap met een biertje.

Wat kletsen hier, wat rondkijken daar en nagenieten van een productieve dag en lekker weer.

Gisteren was het zo mogelijk nog mooier weer en hebben we heerlijke tapas gegeten in de tuin.
Wat kan het leven toch mooi zijn als je de dingen doet die je leuk vindt!

Vandaag komen de laatste aanvullingen op de  website  en daarmee komt ook een einde aan de aanbieding van 25% introductiekorting.

Morgen gaan de bestellingen de deur uit, dus wil je nog gebruik maken van die enorme korting dan kan dat nog tot 24.00 via facebook Je zoekt je bestelling uit, liked de pagina en vraagt naar de kortingscoupon.

I love it when a plan comes together

Schreef ik gister over de plannen van de voortzetting van Super Oldies, naaide daarna een rokje op maat en trok mijn op de markt gekochte topje aan wat dezelfde rood witte blokje had en kreeg ontzettend veel zin om in het zonnnetje op een terrasje van mijn kersverse man, het mooie weer, onze laatste dag zonder kinderen, van elkaar en wat lekker eten te genieten.

Nu kostte dat enige overredingskracht, man is namelijk alweer een week aan het zweten voor de baas en vind mijn kookkunsten van dien aard dat we nooit meer uit eten zouden gaan, maar gelukkig is hij nooit zo moeilijk en zaten we een half uur later in het wonderschone Grou op een terras.

Te zot voor woorden, een dorp 6 kilometer van onze woonplaats en 15 van onze vorige woonplaats en hier hadden we nog nooit gegeten.

We kregen een kaart met niet al te veel keus maar wat er op stond was allemaal zo aanlokkelijk dat we nauwelijks een keus konden maken.

Nu is er iets heel bijzonders als man en ik uit eten gaan, 99 van de 100 keer bestellen we precies hetzelfde, zo ook gisteren. Dat is lastig als je meerdere dingen van de kaart wilt proeven, dus bestelden we verschillende voorgerechten en verschillende nagerechten.
Breekbrood met tapenade aioli en kruidenboter, bruschetta met ham, vijgen en blauwe kaas.
Zo lekker dat we niet van elkaars bord konden proeven want het was al op voor we het in de gaten hadden.
Daarna een overheerlijkverukkelijke varkensnek, al klinkt schweinenacken in deze lekkerder, met mosterdcreme, pancetta en verse friet die ik zelfs lekker vond (ik lust geen patat)met een verse sla. Man, Man, wat was dat lekker!!!!
Het toetje was prima, klonk beter dan het smaakte maar dat lag niet aan het restaurant. Ik had me verheugd op de ananas gedrenkt in rum met kokosijs en verwachtte dat de ananas geflambeerd was waardoor de smaak uitelkaar barst, dat was niet het geval. Aangezien ik absoluut niet van ijs houd om de simpele reden dat ik ijskoud eten (en drinken) verafschuw, vond ik dit wat tegenvallen. De rum proefde ik ook minder dan gehoopt en de gore kwak slagroom verpestte de smaak van het kokosijs.
Gelukkig was het warm genoeg op het terras dat het ijs in gestaag tempo smolt dus was het prima in te nemen.
Hoe het frozen yoghurt toetje van man smaakte weet ik niet want dat was al weg voor ik op de helft van mijn bordje was.

Zo smullend van het eten en nagenietend met een dubbele espresso, die ook standaard in tweevoud word besteld na het eten, zagen we een Chevy Suburban rijden.
Man merkte droog op: " Hmm, van het geld waar ik nu auto van rijdt, kan ik ook wel een Amerikaan rijden".
Precies mijn idee!
Onlangs moesten we twee andere auto's aanschaffen omdat 1 op was en 2 niet betrouwbaar genoeg voor vakantie.
Auto 1, die was vervangen, kreeg meteen kuren en waren we 4 weken kwijt.
We reden een poosje in auto 2 en mistten een auto met trekhaak.
Omdat auto 1 ook niet zuinig is, schafte ik een bestelauto aan voor de zaak.
Zo besloten we gister, dat een amerikaan met dikke laadruimte, eventueel slaapruimte, met daarnaast het zuinige autootje 2 op hetzelfde neerkomt als nu drie auto's.


De Biod Bambi hebben we dit jaar niet uit de stalling gehad en achter een Amerikaan, als we al een caravan willen, komt een zelfbouw druppel. Een rijdend bed met keuken aan de buitenkant. We hebben ook nog een DE Waard en 4 aftandse festival tentjes.
Hoeveel ruimte heeft een mens nodig.



Een mini autootje met een klein tentje bleek meer dan genoeg dit jaar.
Dus.
Auto's 1 en 3 en caravan gaan op het net.
Auto twee blijft.
En wij gaan kijken naar een vette Amerikaan met laadruimte, belastingvrij, waar de de Waard in kan en voor kleine tripjes hebben we een zuinige auto met festivaltentjes.

De Ford 54 Customline wordt verder gecustimized en met de tijd komt daar de zelfbouwdruppel achter, volledig in style.

Wat een genot om na jaren van afbraak, stress en alleen maar dromen over hoe je iets wil, weer iets kan opbouwen en daarmee op een en dezelfde lijn zit.

I'm a happy gal.

Let the sun shine.

Even geen mens meer zien.

Na vijf jaar ben ik voor het eerst weer eens zonder een mens om me heen.
En dan zijn er dorpfeesten met hoempapa-verschrikking-niet-om-aan-te-horen-geluiden. Maar dat is tijdelijk.
De meeste buren zijn op vakantie, man is aan het werk, kinderen zijn op vakantie, kat heeft eten gehad dus mekkert ook niet meer. Bijna stilte om me heen.
Eindelijk.

Wat heerlijk om je eigen gedachten weer eens te kunnen horen.
Mijn broer en een goede vriend lopen, afzonderlijk van elkaar, de alpen door, ik ben bijna jaloers.
Wat fijn is het om alleen te zijn met je eigen gedachten, zonder iets te moeten.

Uiteraard, de was draait, een afwasje, de tuin wat aanvegen, wat plantjes verzorgen, wat onkruid wegtrekken, hier wat verschuiven, daar wat prutsen, wat opruimen. Maar niet omdat het moet, omdat het kan, en omdat het morgen, overmorgen of de week erna nog zo staat en ik niet aan het eind van de dag opnieuw moet, en morgenochtend weer.

In een half uurtje meer doen dan op een gewone werkdag omdat er dan telefoontjes, kinderen, stoorzenders, afleiding, opnieuw kinderen, vriendjes en vriendinnetjes heel gezellig tien glazen op het aanrecht hebben staan, in no time de wasmand laten uitpuilen, voortdurend geluid produceren en aandacht vragen, waardoor ik aan het eind van de dag bekaf ben en het lijkt of het huis is ontploft en ikzelf ook bijna.

Nu heb ik vanmorgen in het zonnetje een kop koffie gedronken, de libelle of was het margriet? nou ja whatever, een flutboekje gelezen en een sudoku gemaakt.
De kamer was nog opgeruimd, alleen even een koffertje naar boven gebracht en meteen het bed afgehaald en in de was gestopt. De tuin aangeveegd en een plant leuk op een tafeltje gezet in een mooie blauwe emaille emmer, op een blauw tafeltje en dat staat dan zo leuk in het zonnetje. Helemaal libelle ook..

En nu is het half 11 en de hele dag ligt voor me.
Ik kan wat gaan werken aan de website, maar ik kan ook wat UFO's ( unfinished objects) afmaken.
Of vast bedenken wat voor heerlijks we vanavond gaan eten en me gaan uitleven in de keuken, of nog een boekje lezen.

Gewoon omdat het kan.

YES, mama heeft ook vakantie!

EN... De zon schijnt!!

I love it.

Niks te klagen.

Soms loopt alles anders dan gepland. Dan kan je zeuren en mekkeren over hoe je het anders had gewild maar wij zeggen in Friesland, As it net kin sa as it mut, dan mut it mar sa as ik kin.

Zo was er in de eerste instantie geen vakantie, op het laatste moment weer wel.
De kinderen hadden al een vakantie gepland en die overlapte de onze.
Nu konden we niet samen met de jeugd op vakantie en bedachten we om dan samen te gaan.

Omdat er ook nog wat klusserij op de bovenverdieping en op het dak nodig was, konden we dat mooi in de eerste week van de vakantie doen.
En dan kan opeens je moeder een paar weken eerder dan gepland een nieuwe knie krijgen en heeft haar man net een week eerder een hernia operatie gehad.

Dan ben je taxi en verpleegster, dakdekker, tuinder, schilder, websitebouwer en vooral chef kok.
Na het buitje van gister zijn we nog niet klaar want het dakisolatie lag tot ver in het dorp gewaaid toen we thuiskwamen uit het ziekenhuis.

En nu is het prachtig klusweer.
Af en toe zon.
Een bloeiende tuin vol lavendel met uitzinnig blije hommels en bijen.
De pepers,

tomaten, aarbeien, vijgen, wijnbessen en pruimen groeien als het een lieve lust is, met als klap op de vuurpijl, de walnotenboompjes die spontaan uit de doppen kwamen opzetten na onze vakantie in Vianden afgelopen oktober. Ik heb de onsproten noten in bloembakken gedaan en nu staan er een stuk of tien mini boompjes in de tuin te vechten om ruimte.

En wij hebben vakantie.

Dit is genieten, geen stress om ouders die in de lappenmand zitten , want je rijdt er zo heen.
Geen stress dat je te laat bent voor de oogst uit eigen tuin, want die kan je nue eindeljk een keer zelf plukken en opeten. Niet bang hoeven te zijn dat je plantjes geen water krijgen, want regenen doet het toch wel... Onee, je kan ze zelf water geven.
De kat is blij! Alhoewel het beest tegen de buurvrouw net zo hard miauwt om zijn eten.

De bestellingen op de site waar ik nu eindelijk alle tijd voor heb, beginnen lekker te lopen.

We hoeven nergens heen, we moeten niks!
We kunnen de boel afmaken.
We hebben tijd om te genieten al het moois wat in de tuin groeit en bloeit, en we hebben de meest copuleuze zalige maaltijden waar geen 5 sterren restaurant aan kan tippen.

Me haz a happy!

Over 6 jaar is dit de oogst van eigen bomen.

Hoe ouder hoe gekker

Het is voorjaar, blaadjes komen aan de bomen, bloemen gaan vrolijk bloeien, zonnetje erbij.

En ik ook.

Ieder jaar in April voelt het of ik net als de bomen, nieuw blad krijg.

In de winter ben ik net een bladloos kaal, koud, droef en naargeestig boompje zonder kleur.

En dan ga je weer naar buiten, krijg je zin aan allemaal leuke dingen.

En de hele wereld lijkt mooier.

Zit ik gisteren ff wat blogjes door te lezen, want ook dat is weer leuk! Kom ik bij mijn favoriete blogster een linkje tegen met de meest waanzinnig leuke jurken en accessoires.

In tien jaar heb ik nauwelijks omgekeken naar nieuwe kleren, een oude spijkerbroek en trui werkt prima en voor die enkel keer dat we 'op sjiieek' moeten, kom ik genoeg leuks tegen in de kringloop. Wat ik meestal ook zelf weer verkoop op de markt. Als je dat al jaren zo doet dan kijk je eigenlijk niet meer naar nieuw (duur of goedkope rommel).

Maar gisteren dus, terwijl ik in de aanloop naar onze trouwerij een beetje op hol begin te slaan, werd ik helemaal gek! Op een bepaald moment had ik voor 300 euro in mijn winkelmandje.

En dan allemaal dingen die ik of al heb, of maar 1x ga dragen, of altijd al heb willen hebben maar nooit ga dragen.. Nu zijn 5 paar schoenen in dezelfde kleur helemaal geen overbodige luxe, staat hartstikke gezellig in het overvolle schoenenrek, en bijpassend tasje dat is een must-have, ook al heb je al twee maar die zijn niet matching dus die tas die moet, en dan ook die schoenen natuurlijk.

Die ketting, ok die kan weg, voor 1 foto een ketting van 54 euro en de bijpassende speld van 40  is wat overdreven.

Nu was ik zelf een petticoat aan het naaien met prachtig kant, maar ja, dan zie je er een die al klaar is en de goede kleur heeft, zelfde kleur als de schoenen en de tas, en de zonnebril en de belachelijke ring. Dan heb je geen keus he! Dan moet dat in het winkelmandje.

En dan komt het moment van afrekenen.

123, ogen dicht..

klik.

En aangezien we geen ringen zouden uitwisselen, bracht die achterlijke ring, hij is echt belachelijk, me op een idee.

Als aanstaande man nu ook een achterlijke ring omdoet met iets wat hij leuk vindt, dan hebben we toch een ring om te wisselen en gaat dat ding daarna gewoon in een bakje en vissen we t er wel een keer weer uit als er een gelegenheid is.

En You Won't Believe What Happened Next!

See for yourself and eat your heart out

En zo zat ik vannacht om 01.00 te mailen met een ontzettend leuk mens die binnen 2 minuten antwoord gaf op mijn vragen.

Normaal gesproken voelt geld uitgeven aan spullen die ik niet van plan ben om weer te verkopen, als een pijnlijke aangelegenheid en denk ik wel dertig keer na voor ik iets koop wat ik niet nodig heb.

Als iets stukgaat, repareer ik het of kijk in de kringloop voor een vervanging voor een paar dubbeltjes.

En nu heb ik zomaar heel veel geld uitgegeven aan allemaal dingen waar ik me buitengewoon blij over voel.

Komt dat door de lente of zijn dat verlate puberteit- of midlifecrisis- of trouwhormonen?

Ik lijk wel gek en herken mezelf niet meer.

Spring is in the air!

(maakt luchtsprongetje)

The Beach Boys - Wouldn't It Be Nice

Degene die een persoonlijke uitnodiging heeft gekregen voor ons trouwfeest, vindt de tekst van de Beach Boys terug op de kaart.

Waarom?

Surfmuziek is leuk, vrolijk en ik, wij, worden er erg blij van.

Toen we nog maar pas verliefd waren en msn nog bestond... deden we wat alle verliefde pubers doen.
Ook al zijn deze verliefde pubers dik in de veertig..
We stuurden favoriete liedjes naar elkaar.
En laat dit nu het meest favoriete liedje zijn. Met een boodschap.

In dezelfde tijd was voor de driehondvijfennegenste keer 50 first dates op tv, waar ik nog steeds vreselijk om kan lachen en je dit nummer continu voorbij hoort komen.

En eerlijk is eerlijk, elke dag met mijn droomprins zonder wit paard voelt als een eerste date.

Daarom.

Wouldn't it be nice!

De voorbereidingen vorderen, de trouwdag komt dichterbij en wij hebben er zin aan!

Deel twee, opruimen en verplaatsen

De schuur is leeg, klaar voor de Ford

Om de Ford in de schuur te krijgen moest de oprit leeg, verplaatsen van het antieke gereedschap naar de voortuin,

En nog wat antiek gereedschap aan de kant schuiven, deze wanmolen is te koop overigens, net als het andere antieke gereedschap

Onder het afdak buiten de inhoud van de schuur opgestapeld

En nog wat spullen verplaatst, wat verzamelt een mens wat, dit moet straks ook weer terug de schuur in

En daar was die dan

Beetje passen en meten, maar de schuur is gebouwd voor deze auto, dat gaat dus passen

Met beleid en cm voor cm

Hij staat! Of zij? 

Inpakken en opruimen

Afgelopen weekend zijn we begonnen aan iets wat een mega klus leek.

Vorig jaar oktober kochten we een half museum met antieke boerengereedschap.
De oprit, tuin, schuur en huis stond tot de nok gevuld met spullen, spullen en nog meer spullen.

Het afgelopen half jaar huurde ik een kraam in 'Jouwmarktkraam', we gingen naar een paar rommelmarkten, ik plaatste wat op marktplaats en facebook en het leek alsof er alleen maar meer spullen kwamen in plaats dat er ruimte kwam.

Tot twee weken geleden, onze Oldtimer en caravan moesten uit de opslag, Hellup!
We gingen driftig op zoek naar een stalling, box, unit, want waar moesten we alles laten?

Ik bedacht dat de Oldtimer maar in de garage moest zodat man eindelijk kan gaan sleutelen en het ding ooit voor onze Biod Bambi kan pronken.

De Biod hebben we gestald en een kar vol auto onderdelen alvast in de achtertuin gezet.

Nu moest de  garage dus leeg...

Ok, in plaats van een veranda een afdak aan de schuur/garage zodat we nog kunnen klussen en het een en ander kunnen opbergen als straks de Ford in de schuur staat.

De zolderverdieping in de schuur eens afmaken zodat daar de auto onderdelen op kunnen.

De aanhanger met rommelmarkt spullen leeg halen om daar de auto onderdelen in op te halen.

Alle dozen met spullen ompakken om ze in een box te kunnen zetten.

De tuin met zooi, troep en bende opruimen want we willen ook kunnen zitten en die meuk kan dan ook in de box.

Het afdak was klaar, ik ruimde de tuin leeg en zette wat losse spullen in een rek onder het afdak.
De dozen met spullen stapelde ik op in de kamer, de auto onderdelen gingen naar de zolder.

En vanmorgen kwam ik beneden en de tuin is leeg, ruim, de dozen in de kamer zijn niet half zoveel als we dachten en kunnen ook op zolder of terug in de kar voor de  markt.
Twee dozen met onverkoopbare zooi werden dankbaar in een autooooootje gestopt door een heel blij mannetje die het op de vrij markt wilde verkopen.
De kapotte fietsen en wat oud ijzer ging bij de buurman in de oud ijzer container.
De kliko's  zitten vol, de spieren doen pijn.

Vandaag gaat de rest uit de garage, een muurtje afbreken, morgen de oprit leegmaken en dan kunnen we verder met de plannen voor de trouwerij.

Goh, wat kan een mens het soms druk hebben, en wat lekker is dat..
Ik zou zeggen, blader nog even door mijn aanbod, dan hoef ik iets minder op te ruimen.

Wat is de beste Krijtverf ?

Een greep uit de zoektermen van afgelopen week

action krijtverf
annie sloan action
annie sloan retailer worden
annie sloan verf of krijtverf bij deco home
chalkpaint action
deco verf action
home deco verf kan dat overal op
is deco verf axtion krijtverf?
kleuren mengen annie sloan
krijtverf action
wat is de beste krijtverf

We verven wat af met elkaar, zoals ik eerder al schreef, probeer ik mijn bevindingen met de verschillende krijtverven met jullie te delen.

Deze week, Painting the past.

Op mijn "nieuwe" kast wilde ik Annie Sloan of Blanc en Noir van de Karwei, maar ik kwam in een andere winkel terecht en daar verkochten ze Painting the past.
Eerder had ik al eens een proefpotje geprobeert en volgens de verkoper kon deze verf ook zonder schuren aangebracht worden.
Met Pure white, something Old en Lime white toog ik naar huis en niet te vergeten een pot paste wax Carbon (donkergrijs). Something Old is een witte met grijsblauwe vleug en Lime white is een grijsgroene, beide verven dekten na twee lagen en het smeert fantastisch. Persoonlijk vind ik dit fijner dan de Annie Sloan die bij mij op een of andere manier te dik, te dun of te poederig blijft. De painting the past is mooi mat en na het licht opschuren ziet het eruit alsof het gespoten is zonder dat het hele huis vol stof ligt. Het laat niet af en met de past wax krijgt het een supergave verweerde look.
De pure white wilde niet dekken, hiermee wilde ik de binnenkant van de kast doen, na twee pogingen heb ik die ook maar something old gedaan wat wel dekte.

De pure white heb ik daarna maar gebruikt om een oude hoedendoos te verven.
Krijtverf op stof gaat net als de deco verf van action prima op stof, Eigenlijk best logisch bedacht ik me later. Krijtverf gaat van oorsprong op onbehandeld hout zodat het kan blijven ademen, stof is poreus net als hout en absorbeert de verf waarna het ook kan blijven ademen, dat ik dat niet eerder heb bedacht. Dat is dus geen Annie Sloan wondertruc maar een eigenschap van krijtverf.

Deco Action

Kast voor Painting the past

Deel 1,

Deel 2, Something old

Voorzichtig met de carbon wax

Toch maar iets meer wax

En nog maar iets meer voor de old look

En dan flink uitpoetsen

Met kwast de carbon wax aangebracht

Met sponsje met zachte antiekwas het te veel weer uitgepoetst

En ten slotte met een scotch en brite spons met blanke was goed ingewreven, of eigenlijk, gepolijst

En als laatste met zachte doek nog even flink opwrijven.

Ik ben wederom zeer tevreden.
De beste krijtverf? Hangt af van het hout, het project en wat je ermee wilt doen.

Voor meer inspiratie en toepassingen kan je altijd een boek raadplegen, er zijn zoveel leuke tips en trics en het leuke van dit soort boeken is dat je het niet zelf hoeft te bedenken als je dat lastig vindt.